دعا از نگاه اندیشمندان غیر مسلمان
دعا از نگاه اندیشمندان غیر مسلمان
«الکسیس کارل» می‌گوید: کاملاً مشروع است که برای کسب نیازمندیهای خود از خدا کمک بگیریم؛ ولی در عین حال، نامعقول است که از او بخواهیم تا به هوسهای ما جامة عمل بپوشاند و یا آنچه را به کوشش میسّر است، به دعا عطا کند. تنها در موردی نتایج نیایش می‌تواند مطمئناً به تحقق برسد که تمام راه‌های درمانی، غیر عملی و یا مردود باشد. دعا، مثل نفس کشیدن و آب خوردن از ضروریات زندگی است.[1]
دکتر «فرانک لاباخ» می‌گوید: در حقیقت دعا و عمل لازم و ملزوم یکدیگرند؛ زیرا هر یک به تنهایی ضعیف‌اند. مقتدرترین مردان و زنان زمین، در عمل و دعا هر دو نیرومند هستند. بهترین جرّاح، آن کسی است که بهترین عملش وقتی صورت می‌گیرد که دعا و کار را با هم توأم کند. آیا متوجه نشده‌اید که وقتی با دعا کاری را آغاز می‌کنید و آن را در ردای دعا مستور می‌دارید، پیوسته موفقیت فوق انتظاری را به دست می‌آورید؟»[2]
«دیل کارنگی» متخصص روان‌کاوی و روان‌شناسی، دربارة عظمت نیایش و ارتباط با خدا می‌گوید: دعا و نیایش، انسان را به کار و کوشش وا می‌دارد و نخستین گام به سوی عمل است.[3]
«آکهارت یوهان» فیلسوف معروف آلمانی، می‌گوید: اگر بپرسند: چرا دعا می‌کنید؟ در پاسخ می‌گویم: زیرا خداوند در باطن ما تجلّی می‌کند و روان ما در سایة پروردگار، تولّدی تازه می‌یابد.[4]
